Met deze column voeg ik opnieuw een mijlpaal toe aan mijn verzameling van nieuwe ervaringen. Net zoals bij eerdere stappen in mijn carrière voelt het alsof ik voortdurend in beweging moet zijn, op zoek naar meer en beter. Maar is dat wel nodig?
We worden vaak aangeleerd dat er altijd meer te behalen valt, maar misschien is het tijd om stil te staan bij de gedachte dat ons best doen vaak al meer dan genoeg is.
Het gaat dus goed, misschien zelfs zó goed dat het overweldigend voelt. Maar kan ik dit tempo blijven volhouden? Waarom kan ik niet ‘gewoon’ genieten van wat ik heb, zonder steeds meer te willen?
In een wereld die voortdurend versnelt – van technologie tot carrière – lijkt het belangrijker dan ooit om bewust te vertragen. We zien steeds vaker een tegenbeweging ontstaan: de kunst van ‘slow living’. Momenten van reflectie waarin je waardeert wat je al hebt.
Voor mijn generatie voelt dat soms als een paradox. We leerden dat we alles kunnen bereiken, als we maar hard genoeg werken. Maar tegen welke prijs?
‘Soms heb je iemand anders nodig om je te laten inzien dat het oké is om stil te staan’
Soms heb je iemand anders nodig om je te laten inzien dat het oké is om stil te staan. Een tijdje geleden kwam ik een quote tegen die me inspireerde: ‘Als ik nog een keer tegen mezelf zeg dat ik beter mijn best moet doen, dan eis ik een specificatie van wat er precies béter is dan mijn best’.
Sindsdien probeer ik minstens een keer per week te reflecteren. En ik begin te vermoeden dat er niets beters is dan mijn best. Dat is best prettig om te weten. Misschien is dat een les die we allemaal wel eens mogen toepassen: ons best doen is vaak al meer dan genoeg.
——
Dit artikel verscheen eerder in C – het communicatiemagazine van Nederland
